28 Ocak 2010 Perşembe

ağrı

Bu hayattaki amaçsızlığım sona ersin istiyorum artık. Bazen yapacak bi işim olmuyor, oturup hayal kuruyorum. Şu şöyle olsa, bu böyle olsa. Hemen hayalimin fonunda sevdiğim bi şarkı çalmaya başlıyor, kısık sesle. Yüksek ses sevmiyorum ben çünkü. Hatta hayat yavaş aksın, müzik usulca çalsın, koşulmasın yürünsün istiyorum. İstediğim birşeyleri gerçekleştirebilmek için, güzel bi bardak kahve içebilmek için, sinemaya gidip film izleyebilmek için illa da paramın olması gerekmesin. Gitmek istediğim heryere yürüyerek gidebileyim .Hava hep güzel olsun, üşümeyelim, terlemeyelim. Uyandığımda ışık direk tek bi doğrultuda yüzüme gelmesin, odaya eşit olarak dağılsın, biraz huzur versin. Verdiğim kararlardan sürekli şüphe duyan kişi ben olmayayım, başkaları olsun. Unutmak istemediğim insanların sesleri, yüzleri, mimikleri silinmesin beynimden. Hiçbir işe yaramasalar da orada kalsınlar. Bitmek tükenmek bilmeyen karamsarlığım, yorgunluğum, yapmaktan bıktığım şeyler bir anda yok olsun. Ve nolur herşey biraz daha kolay olsun.

2 yorum:

Arda Alkan dedi ki...

Enformasyon çağının hem suçluları hem mağdurlarıyız biz. Hayata karşı tutumumuz kararlı olmasza parçalanıyoruz. Edebiyattan kopuyoruz. Her şey günah gibi gelmeye başlıyor. Sonra bi çocuk görüyoruz gülen ya da bi kahve içmeye gidiyoruz. Arkadaşlarımız ödüyor parayı.
Ama o parayı severek ödeyen arkadaşlar bunlar. Bunu farkedince tüm karamsarlığımız yok oluyor.
Herşey daha kolay oluyor bir anda... :)

zeytin dedi ki...

Zaten kahvemin parasını severek ödeyen o insanlar olmasaydı hem kafein açısından hem de mutluluk açısından halim nice olurdu bilemiyorum ..:)