21 Temmuz 2014 Pazartesi

tüm insanlığa kırgınım

Bazen bir an geliyor, sanki dünyadaki tüm acıları kalbimin en derininde hissediyorum. Kaç gündür savaş fotoları yüreğimi dağlıyor, paylaşılsa bir türlü, paylaşılmasa bir türlü.

Yatıp uyumak, unutmak, yoksaymak istiyorum. İçim bu kadar kederi kaldırmıyor, son bir senedir ruhum tanımadığım kişilerin acılarına ortaklık etmekten halsiz.

Umarım sizi birbirinizden nefret etmeye şartlayan dinleriniz, anlayışlarınız, inançlarınız ve düşünceleriniz bir gün gerçek amaçlarına ulaşır ve savaşı kınarken bile birbirinizle savaştığınızı görebilirsiniz. Umarım siz de benden veya senden demeden her bir canlının acısını içinizde hisseder, önce kendinizden olana üzülüp, sonra kalan merhametinizi de "diğerleri" tabir ettiklerinize dağıtmazsınız.

Çok basit bir cümle yazacağım şimdi, hep tekrar edilen ama asla ne ifade ettiği anlaşılamayan.

Hepimiz insanız.
Hepimizin eline iğne battığında acıyor.
Hepimizin dizi kesildiğinde kanıyor.
Ne bir fazla, ne de bir eksiğiz.
Ne daha az değerli, ne de daha fazla üstünüz.
Hepimizin soluğu camın üzerinde bir buğu bırakıyor ve bu hepimiz için hala yaşamak anlamına geliyor.

Bunları biliyorsunuz değil mi?

Hiç yorum yok: