mesajlı gibi yazım da tamamdır.

Bazen tanımadığım veya çok az tanıdığım bi insana karşı tuhaf bir antipati beslediğim oluyor. İtiraf etmek gerekir. Herkeste birazcık vardır bundan diye tahmin ediyorum, adına da belki önyargı denebilir. O kız/o çocuk çok garip bence ve bu iyi anlamda değil diyorum. Hiç bi zaman muhabbetimiz gelişme veya değişme imkanı bulamadığı için de öyle gelen, öyle gidiyor. Hiçbi zaman o insan gerçekten garip mi, yoksa dünyanın en mükemmel kişilerinden biri mi bilemiyorum. Çoğunlukla iyi düşünesim tutuyor, bu sefer de yeterli veriyi sağlayamıyorum, iyi düşüncelerimi besleyemiyorum vs. Geçen bununla ilgili düşünürken bianda yüzüm aydınlandı, dedim ki, hangi tanımadığım veya az tanıdığıma antipatik geliyorum acaba? O iyi değil, bu çok ukelaağ galiba derken, kendi için de aynı şeylerin denmesi ihtimalini hiç düşünmüyo insan resmen. Yani düşünüyodur da ben kimseye kötülük yapmam, gayet de pozitifimdir, niye bana sinir olsunlar ki diyodur kendi kendine. Çok korkunç.

Ben mesela yaşıyorum bu durumu (bianda neden şeffaflaşmak istedim bilmiyorum). Beni tanıyan seviyodur az çok, tanımayan da hakkımda bişey düşünmez bence derken, bikaç kere soğuk görünüyosun dışarıdan diyen olmuştu. Cidden üzülmüştüm, sürekli bişeyler yapıp ne kadar sıcakkanlı olduğuma inandırmak istemiştim karşımdakileri. Muhtemelen de bu sefer "kendini herkes sevsin istiyo o kız" olmuşumdur.

Çok ilginç bişey sevilmek istemek. Senin garip buldukların, seni de garip bulduğu anda aynaya bakmadan üzülüp "ben öyle diildim ki"yi göstermeye çalışırsın. Oturup da olaya baktığında, o kişinin garipliğinin muhtemelen senin yansıman olduğunu yeni farkedersin.

Evet, üç beyazdan da önce önyargı çıksın hayatımızdan.

(Ha bi de, ben kimseye kötülük yapmam, gayet de pozitifimdir, bence beni seversiniz gibime geldi.)