iki dakka duralım şurda

Bi insan bi şeyi çok isterken aynı zamanda nasıl bi güçle o şeyi yapmaktan kendini bu kadar uzaklaştırabilir? Karıştı mı? Yani ben mesela şuanda geçen hafta aldığım ve hala izleyemediğim filmi çılgınlar gibi izlemek istiyorum. Ama bi yandan da sırf o filmi izlemeye oturmamak için internette takılıyorum, ojelerimi siliyorum, tırnaklarımı kesiyorum, salata yapıp yiyorum ama aklım hep filmde. Öte yandan bu gece yatana kadar aklım hep filmde olucak, ama bugün izlemiceğime adım gibi eminim. Şu anda bu yazıyı yazarken bile bence siliyim oturiyim filme başliyim diyorum. Ama yazı bittikten sonra bilgisayarı kapatıp dışarı çıkıcam. O kadar uzun zamandır izlemek istiyorum ki bi de, doğru zamanı kolluyorum artık, çıtam yükseldi. Onca süredir bekletiyosun, ayak üstü izlenmez, kimsenin aramıcağı, karnının tok olduğu, havanın aydınlık olmadığı bi zamanda izle diyorum. Haziran başı gibi, finaller başlamadan bi gün önceye kadar o film orda durucak öyle sanırım. Aynı şekilde saçlarımı Jean Seberg'in fotoğrafını götürüp kestirmek de öyle. Olsun, hayat birşeyleri ertelemekten ibaret bence. Kafamda binbir türlü düşünceyle hiçbirşey yapamadan oturmak hali, yani "azcık duruyim", seni seviyorum.