Yıllar sonra belki de ilk kez, amfide fizik dersini dinlerken yaşadığım şeyi aynı şiddette tekrar yaşıyorum. Gözlerim kapanıyor. Laptopa bakamıyorum, kafamı havada tutamıyorum. GERÇEKTEN KAPANIYOR. Az önce lavaboya gidip gözlerimden kan akıyo mu acaba diye kontrol ettim, akmıyordu. Aksa akar ama.
Uykuya karşı verilen mücadele öyle büyük ki, asla altından kalkamıyorsun, sinsice gelip gözkapaklarına konuyor ve sen farketmeden üstlerinde zıplıyor ki pes edip kapatasın. Evet, minik kel cücelerden oluşuyor benim uykum, üstlerindeki çuval kumaşından elbiseleriyle elele verip beni çimenlerin ortasındaki beyaz çarşaflı rüyaya götürmeye çok kararlılar.
Then, so be it.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder