seviyorsan git konuş bence?

İnsan morali bozukken ya da sadece nedensizce depresif hissediyorken yazdığı, söylediği şeylerden sorumlu tutulmamalı bence. İçimizdeki odasının kapısını çarparak ortamı terkeden ergen tam da bu zamanlarda ortaya çıkıyor zira. Örneğin ben, hiç bir zaman moralimin bozulmasına sebebiyet veren kişiye açılamıyorum. Karşımdaki davranışlarıyla, beden diliyle vs engelliyor beni bilmeden. Benimle o sırada konuşmak istemediğini anlayıp istediğim gibi doğrudan konuya giremiyorum. Hele ki erkeklerin asla anlamayacağı imalarda bulunmaya çalışıyorum, konuşmak istiyorsun değil mi sorusunu alabilmek için. Çünkü dırdır eden olmak istemiyorum ben hiç. Bir ısrardan, iki dırdır edenden nefret ederim. Ama sessizliği "ya ben bişeye kırıldım" diyerek bozan olmak da istemiyorum. Çünkü "dırdır" bir insan olsaydı, facebook'ta onu "kırıldım" olarak etiketleyebilirdik. Bu böyle, eminim. (Not: Erkekler kırılmaz, darlanır) Adım mesela atıyorum süleyman'mış gibi "bana bak, geçen şey dedin ya ben ona çok darlandım kafam bozuldu haberin olsun. bi daha tekrarlanmasın hacı" demek de olmuyor. Elimde french oje var, nereye bozuluyo kafam. Bize bahşedilen şey -adı batsın dicem artık- kırılmak. Dolayısıyla ne yapacağımı bilemiyorum, afedersiniz ama sıçtık diyorum kendi kendime.

Uzun uzun bakmalar, bi türlü ağzımı açıp bi kelime çıkaramamalar, neden suratsız olduğumu saklamalar, neşeli gibi histerik histerik gülmeler falan. Bildiğin Bihter Ziyagil yani. Temsili Behlül'se hep kaçar pozisyonda olduğundan işler zor gibi görünüyor. Bihter ki hiçbir şeyi içinde tutamayan, herşeyi açık açık anlatmak isteyen tezcanlı şahsiyet. Tak diye zamanlı zamansız konuşası var bence.

Yani. Ben öyle anladım.