oyalama beni, veda et artık.

Adrenalin tutkusu olan bi insan değilim. Hatta otellerdeki sizi havuza şofffuur diye atıveren kaydıraklardan bile korkarım, tepelerine kadar çıkıp geri dönmüşlüğüm veya hiç çıkmayıp "hıhı siz kayın ben azcık şurda takılıcam galiba" diyip ayaklarımı havuzun kenarında sanki bi işim varmış gibi ıslatmışlığım çoktur. Hayatı uçlarda yaşayana o havuzun kenarından bakar, "naber, uçlar nasıl, sırtına güneş yağı süreyim mi?" derim. Bu mealdeki heyecan benim huzurumu kaçırır yani.

Dolayısıyla hayatımla ilgili uzun vadeli planlar yapmaktan, gelecekte ne olacağımı bilerek yaşamaktan neden bunca çekiniyorum ben de bilemiyorum. En fazla yarını, hadi çok çok iki gün sonramı planlamaya tahammülüm var. Biri çıkıp "iki hafta sonra şunu yapıcaz, gelsenize" diyince belli etmesem de afakanlar basıyo bana içten içe. Planın biri tarafından hiç açık kalmayacak şekilde gerçekleştirildiğini bileyim fakat zamanı gelinceye kadar benim haberim olmasın, bi gün önce detaylardan haberdar olayım istiyorum. En azından gönlümden geçen bu.

Mesela yaz tatillerini de hep bi hafta kala ayarlamak isterim, kıştan düşünmeye başlayınca huzursuz olurum. Hayalimden çok, hayalimin karşısına çıkabilecek engellere kanalize olurum. Kalacağım yeri ayarlayayım, biletimi alayım, hop bi hafta sonra karşıma bi sıkıntı çıkmaya bile vakit kalmadan şezlongta uzanıp dergimi okuyayım isterim.

Tüm bunların bi uzantısı olarak da gelecek hakkında düşünemiyorum şu an. Karşıma çok istediğim, bana katkı sağlayabilecek bi fırsat çıksa bile gözlerimi kapayıp, dişlerimi sıkıp elimden kayıp gitmesini beklemek geliyor içimden. Gerçekleşince de gözlerimi aralıyorum, dişlerimi gevşetiyorum ve artık benim yapabileceğim bişey kalmadı, olay benden çıktı diyip rahatlıyorum, umarsızca bi film açıp izlemeye başlıyorum.

Çok beklediğim bi telefon gelince, açmaya korkuyorum.

Deli gibi işe yaramak isteyip, bu noktada ne yapmam gerek, hangi adımı atmak lazım diye düşünmeye çekiniyorum. Gerçekleşmezlerse üzülürüm diyorum, o yüzden düşünmeyi erteleyip, oyalanıyorum, oyalandığımı itiraf etmediğim için de içim rahat sanki bi yandan.

Aslında ileride ne var görmek için yapmam gereken tek şey, kendi kendimin önünden çekilmek, biliyorum.