7 Ocak 2012 Cumartesi

yine de sen bilirsin.

Bir an hatırlıyorum. Işıklar kapalı, yanımda sevdiğim biri, televizyonun mavi ışığında oturuyoruz. Hareket edip arada değişen görüntülere bakıyoruz, sesi sonuna kadar kısmışız.

Yanımdakinin kim olduğuna dair en ufak bir fikrim bile yok. Gerçekten silinmiş.

Sadece şunu hatırlıyorum, ikimiz de konuşmuyorduk ve çok huzurlu bir andı.
Ve şu an ben gerçekten hakkında zerre bir şey hatırlamadığım o anı çok özlüyorum.

3 yorum:

Adsız dedi ki...

yalnız değilsin.

Blogger Bolat dedi ki...

Keşke biraz mücadele etseydiniz o anlar hatrına, ama ne yaşandığını bilmiyoruz tabi.

zeytin dedi ki...

deniz ışık: teşekkür ederim, bambaşka insanların aynı şeyleri hissedebildiğini bilmek güzel :)

bolat: ben gerçekten o anı hatırlayamıyorum biliyor musun? "çoktan unuttum.." manasında değil yani, silinmiş bir şekilde. Belki de o yüzden huzurlu bir an olduğunu düşündüm kafamda, başını ve sonunu kafamda bir yere oturtamadığım için, belki de sadece oda loş ve televizyonun sesi kısık olduğu için.

her ikinize de çok teşekkür ediyorum yorumlarınız için :)